De schokkende beelden van het politiegeweld in Catalonië afgelopen zondag zal niemand van ons ontgaan zijn. De regering van Mariano Rajoy heeft zijn tanden aan de wereld getoond - en het was niet bepaald een fraai aangezicht.
De Catalaanse separatistische regering onder leiding van Carles Puigdemont is reeds in één ding geslaagd: over de hele wereld wist hij brede aandacht en sympathie te genereren voor zijn zaak. Maar heeft hij ook gelijk? Heeft hij zelfs kans van slagen? Een analyse van Spanjes constitutionele crisis - en waarom het antwoord op die vragen uiteindelijk twee keer ‘nee’ moet zijn. Carles <3 Mariano Carles Puigdemont en de zijnen mogen Rajoy op hun blote knieën bedanken. Zijn agressieve aanpak heeft goed verborgen dat het Catalaanse referendum om een waaier aan legale, politieke, organisatorische én morele redenen niet meer was dan een farce, zij het niet een schande. Tegelijkertijd zag Puigdemont - wederom dank aan Rajoy - zijn discours over Madrid aan heel de wereld bevestigd: 'Franco leeft voort'. Zonder twijfel: Franco’s beruchte geest waart nog rond tot in Spanjes hoogste échelons – zo is het allerminst een geheim dat Rajoys Partido Popular een directe erfgenaam is van het franquistisch gedachtegoed. Desalniettemin is het Spanje van vandaag – hoezeer sommigen van Rajoys kiezers dat ook betreuren - niet langer het Spanje van vijfenveertig jaar geleden. Franco is nog steeds zo dood als een pier. Franco zou zich omdraaien in zijn graf, mocht hij horen van een Spanje met democratische verkiezingen en een meerpartijenstelsel. Hij zou schande roepen, wist hij dat Spanje één van de eerste landen was die het homohuwelijk legaliseerden. Hij zou in huilen uitbarsten, bij het lezen van Spanjes liberale abortuswetten – en al helemaal, wanneer hij hoorde dat de vrouw ook niet naar het gevang hoeft, was dat kind buiten haar huwelijk verwekt. Hij zou een verschrikt kruisje slaan, en tien weesgegroetjes prevelen, bij het zien van al die blote billen en borsten aan de Spaanse kust. Catalaans spreken in het openbaar? Wapperen met de Catalaanse vlag, zelfs de Catalaanse onafhankelijkheidsvlag? En dat op televisie? Geen ‘Jorge’, maar ‘Jordi’? Een autonome Catalaanse regering, een Catalaanse regiopresident? Was hij al niet dood geweest, dan zou het hart van de oude caudillo toch prompt zijn gestopt, bij het zien van het moderne Spanje! Het is niet moeilijk voor te stellen dat veel Spanjaarden - waaronder ongetwijfeld ook Catalanen - aversie voelen tegen het 'gemekker' van Puigdemont, regiopresident van nota bene één van de meest welvarende delen van Spanje. Ouderen kennen nog de honger van de eerste helft van de Twintigste Eeuw, de Burgeroorlog, de daadwerkelijke fascistische repressie. Bovendien heeft, meer recentelijk, de economische crisis en het daaropvolgende bezuinigingsbeleid, veel Spaanse families ronduit in armoede doen belanden. Net nu voorzichtige verbetering lonkt, dreigt een minderheid van Catalaanse separatisten Spanje, Catalonië incluis, in een nieuwe, diepe crisis te storten - en de situatie in Catalonië is bij lange na niet ernstig genoeg, om dát te rechtvaardigen. Tel daarbij op dat veel Spanjaarden geven om de eenheid van Spanje, zonder dat zij direct een skinhead nationalist of een geüniformeerde fascist zijn. Sterker: de eenheid van Spanje wordt door velen verdedigd vanuit de overtuiging dat het, ondanks onderlinge verschillen, toch mogelijk moet zijn in één democratie samen te leven. ‘Nación de naciones’, ‘Natie van naties’, is een bekende frase in die context. Twee zaken moeten dus duidelijk onderscheiden blijven. Het politiegeweld van afgelopen zondag was onnodig, verwerpelijk en contraproductief. Dat betekent echter niet dat daarmee het streven en het handelen van de Catalaanse autoriteiten wél van nobele of verstandige aard zou zijn; noch werd hiermee het referendum legitiem of legaal. Mariano <3 Carles Een schouderklopje van Madrid aan Barcelona lijkt eveneens op zijn plaats. Waar Rajoy de beeldvorming van de ‘Spaanse repressie’ verzorgt, toont Puigdemont hoezeer een sterk Madrid nodig is, om Spanje bijeen te houden. Meer nog: Puigdemont geeft Rajoy een aanleiding de Catalaanse regiomacht daadwerkelijk op legale wijze in te perken, en zo één van zijn partijstandpunten in beleid om te zetten. Tegelijk toont hij zich niet alleen beschermer van de Spaanse eenheid, maar ook hoeder van de democratische grondwet - en dat wordt hem wellicht ook buiten zijn eigen partijrangen in dank afgenomen. Oftewel: de twee hoofdrolspelers zijn in feite helemaal geen concurrenten, en dat vormt een fundamenteel probleem binnen deze patstelling. Het gelijk van de één toont niet het ongelijk van de ander; er is geen sprake van communicerende electorale vaten; een doelpunt betekent niet direct ook een tegendoelpunt. Dit is niet de clásico Madrid-Barcelona: dit zijn twee partijen weliswaar gespeeld binnen één Liga, maar op een totaal verschillend veld. Inderdaad zien we bijzonder weinig pogingen tot de-escalatie: de Spaanse regering blijft hameren op zijn wettelijke gelijk en mogelijkheden de controle over Catalonië terug te nemen; Puigdemont kondigde op zijn beurt woensdagmorgen aan binnen dagen de onafhankelijkheid uit te roepen. De Catalaanse regiopresident voert weliswaar een diplomatieker discours, maar laat tegelijk weten vastberaden te zijn de onafhankelijkheid van Catalonië door te zetten. ‘Over prijs kunnen we onderhandelen, maar de prijs staat vast.’ En Madrid wil helemaal niets kopen. Een politiek compromis lijkt dus zeer ver weg. PSOE <3 Rajoy? Het zou bijna vergeten worden, maar binnen deze competitie zijn nog andere spelers actief. Voor Spaanse maatstaven zelfs zeer veel spelers: waar traditioneel werd geregeerd bij absolute meerderheid, heeft bij de afgelopen verkiezingen geen enkele partij die weten te behalen. Rajoy wist zijn ambtstermijn enkel te verlengen doordat de socialisten van PSOE zich, bang voor electoraal verlies bij wéér nieuwe verkiezingen, onthielden bij de vereiste stemming in het Spaanse Hogerhuis. (Alleen de Catalaanse fractieleden bleven bij hun tegenstem.) De nieuwe, linkse anti-establishmentpartij Podemos, grote concurrent van PSOE, heeft de socialisten reeds aangespoord een motie van wantrouwen in te dienen, en zo de minderheidsregering van Rajoy ten val te brengen. Het is echter maar zeer de vraag of deze het zou halen, gezien ook links geen meerderheid heeft in het Congreso de Deputados. (Ten minste, gerekend zonder de steun van enkele kleine, separatistische fracties.) Daarbij staat PSOE niet ondubbelzinnig tegenover de conservatieve regering-Rajoy. De partij wordt al een tijd lang verscheurd door een interne richtingenstrijd. Aan de ene kant partijleider Pedro Sánchez, vertegenwoordiger van een meer progressieve vleugel, die lang de vorming van een nieuwe regering-Rajoy wist te blokkeren. Aan de andere kant Andaloesisch regiopresidente Susana Diáz, vertegenwoordigster van een meer conservatieve vleugel, die uiteindelijk de stemonthouding wist te bewerkstelligen die Rajoy in het zadel hield. (Ook: de vurig verdediger van de ‘nación de naciones’ Sánchez, tegenover de overtuigde unionist Diáz.) Machtig Madrid, kansloos Catalonië Merken we ten slotte nog op, dat veel wettelijke handvatten die Rajoy heeft ter blokkering van de Catalaanse onafhankelijkheid, niet door het Lagerhuis, maar door het Hogerhuis gestemd moeten worden. Daar heeft de Partido Popular ‘gewoon’ een absolute meerderheid. Andere – niet per se zachtzinnige - ‘noodmaatregelen’ kunnen zelfs worden genomen zonder enige vorm van parlementaire tussenkomst. Al met al doemt één vaststelling op: Catalaanse onafhankelijkheid is zo goed als uitgesloten, en Rajoy houdt de touwtjes stevig in handen. Barcelona heeft noch de legale, politieke, of zelfs militaire middelen om onafhankelijkheid af te dwingen. Madrid heeft die wél om onafhankelijkheid te voorkomen. Heeft Puigdemont dan helemaal niets bereikt? Toch al wel internationale aandacht en sympathie, zeker niet onbelangrijk. Misschien won hij in Catalonië meer harten - en dus stemmers - voor de Catalaanse onafhankelijkheidszaak - en dus voor zijn eigen partij. Met het uitroepen van de onafhankelijkheid zal hij bovendien nieuwe verkiezingen afdwingen in Catalonië, functionerend als een meer legale versie van het eerdere referendum. En wellicht hoopt hij nog op een pedagogisch onverantwoord snoepje uit Madrid, om het jengelende kind te doen stoppen. Het verandert niets aan de Spaanse machtsbalans. Rajoy – hij gaf ooit zijn zoon een tik op live-televisie – staat ook niet bekend als een flexibele of zachte vader. Tussen dialoog en manu militari Blijft de vraag: hoe zal de regering in Madrid tewerk gaan in haar antiseparatistische strijd? Hoe zullen de separatisten reageren? Hoe zullen de brokstukken weer worden gelijmd? Hoe zal Spanje veranderd zijn? Hoe wordt de wil van een Spaanse meerderheid afgewogen tegen de democratische rechten van een Catalaanse minderheid? En andersom: hoe zullen de democratische rechten van de Catalaanse unionisten worden beschermd in een extreem gepolariseerd Catalaans klimaat? Het wordt schipperen tussen de dialoog en de manu militari. Eigenlijk, zoals Spanje altijd al heeft gedaan. Jacob Warris
0 Reacties
Volgens de journalistieke berichtgeving tegenwoordig zijn we een haar verwijderd van het einde van de wereld. Ik denk maar aan Noord-Korea, de Verenigde Staten en hun mediageile president, de oorlog in Syrië, Rusland, ebola, de IS-dreiging, de dreiging in eigen land, radicalisering, populisme, verrechtsing van Europa…
Miljaar, als ik al deze berichtgeving mag geloven kan ik mijn huis niet meer uit of een Aziatische hoornaar valt me aan en steekt recht in mijn oog om daarna aangevallen te worden door IS-militanten met een Trumpmasker terwijl een bankier mijn portemonnee steelt. De éénzijdig negatieve berichtgeving gaat tegenwoordig zelfs zo ver dat speciale nieuwswebsites worden opgestart met enkel positief nieuws. Zelfs kranten als The Telegraph en The Mirror zijn al mee op de goednieuwsboot gesprongen en hebben een sectie op hun website voorbehouden voor goed nieuws. Dit toont voor mij al duidelijk aan dat er echt nood is aan positief nieuws, kranten eren tenslotte het eeuwenoude principe van economie namelijk vraag en aanbod. En ik zie de vraag alsook het aanbod in de toekomst alleen maar toenemen. Dit is trouwens geen kritiek op de media alleen, meerdere mechanismen zijn voor deze negatieve stroom verantwoordelijk zoals globalisering of kijk- en leescijfers moeten halen om rendabel te blijven. De media móét trouwens verslag doen over wat er gebeurt in de wereld. Maar de waarheid blijft dat dagelijkse lezers onvermijdelijk een berg aan negatief nieuws door hun strot geduwd krijgen. Vanzelfsprekend leidt dit dan tot frustratie, angst, woede, of net het tegenovergestelde: apathie. Volgens mij leidt dit mee tot polarisatie van onze samenleving. Polarisatie. Samen met Trump en moslims het nieuwe woord om elke persoon met een mening te laten chargeren als een stier op een rode lap. Maar laat me eerst mijn betoog doen voor u de rook uit uw neusgaten laat ontsnappen. Ik heb het gevoel dat we in een vicieuze cirkel zitten, aan de ene kant heb je politici en media die ononderbroken verkondigen dat we in een gepolariseerde samenleving leven of standpunten moeten innemen tegen. Het is wij tegen zij. Of het nu Vlamen tegen Walen is, vlaams-nationalisten tegen socialisten of atheïsten tegen moslims. Altijd is er een wij-zij verhaal en altijd zijn er mensen die dat artikel lezen en hun mening daarover uiten. Die mening krijgt natuurlijk weer een tegenantwoord en voilà, de voorspelling is vervuld! Het gaat tenslotte niet om realiteit maar om perceptie, dankzij de perceptie zal het wel realiteit worden. Tadaaaa, missie geslaagd. Selffulfilling prophecy noemen ze dat binnen de sociologie, iets wat initieel niet perse waar was wordt waar door het geloof dat eraan gehecht wordt. Elke dag opnieuw zijn er tegenstellingen die uitgevochten worden op de sociale media dankzij de traditionele media. En elke dag opnieuw lezen mensen die tegenstellingen, tot op het moment dat die tegenstelling waar wordt. Dat eigenste moment is een moment dat ik zelf wens te vermijden. Wanneer ik mijn slaap ervoor begin te laten vanuit angst of verdriet, of die gefrustreerde otter binnenin mij voel spartelen bij het lezen van een commentaar, sluit ik mij af. Tv uit, laptop uit en geen nieuwssites meer bezoeken met de smartphone. Ik wandel buiten en ik zie dat de zon nog steeds schijnt en de mensen nog steeds vriendelijk zijn, ik zie geen ontploft Brussel voor mij of moslims en christenen mekaar te lijf gaan in mijn straat. Het leven kabbelt prachtig verder. Ik groet mijn voorbijgangers en vergeet meteen alle negatieve berichtgeving om erna ‘s nachts te dromen over een wereld waarin iedereen elkaars handen vasthoudt en Kumbaya zingt. Ik kan dit, maar journalisten die van nieuws hun broodwinning hebben gemaakt niet. Ik ga, vanuit mijn weloverwogen naïviteit, er even van uit dat alle journalisten geloven in wat ze berichten. Dat ze niet altijd van een mug een olifant maken en dat ze niet elk onderwerp eindeloos uitmelken tot de koe neervalt van uitdroging. Mogelijke gewetenskwesties terzijde trouwens, maar dan stel ik me de vraag: “hoe kunnen jullie in godsnaam nog slapen ’s nachts?” Internationale dag van de rechten van de vrouwen, een verhaal over gewonnen en te winnen rechten3/8/2017 Vandaag was een dag van feest, maar ook eentje van rouwen. Feest omdat we sinds de invoering van het vrouwelijk stemrecht in België, in 1948 (!) al een grote sprong voorwaarts hebben gemaakt, dankzij de voorvechters voor gelijkheid van man en vrouw. Zo hebben we vandaag de dag toegang tot de arbeidsmarkt, gelijke toegang tot onderwijs, stemrecht, mogen we dragen wat we willen. En als een vriend belt om mee iets te gaan drinken kunnen we gewoon gaan, zonder de toestemming van een man te vragen. We mogen met de auto rijden en kunnen klacht indienen wanneer onze partner ons slaat. Er is veel reden om te feesten want het hierbovengenoemde was vroeger verre van vanzelfsprekend.
Maar vandaag was ook een dag van rouwen. Rouwen omdat er zelfs in België nog verschillen zijn tussen man en vrouw. En soms zijn dat zo'n kleine verschillen waarmee je bent opgegroeid dat je ze niet merkt of er niet bij nadenkt. Ik denk maar aan de familiezondagen waar, na het eten, alleen de vrouwen de tafel afruimen terwijl de mannen met de voeten omhoog in de zetel zitten. Of de mama die ervoor kiest om halftijds thuis te blijven om voldoende voor de kinderen te zorgen terwijl ze stiekem zelf ook hoopte om carrière te maken. Het meisje dat liever houtbewerking studeerde, maar uiteindelijk toch koos voor verzorging 'omdat dat toch beter bij een vrouw past'. Ook duidelijkere verschillen zijn nog steeds merkbaar zoals de aanhoudende loonkloof of de ondervertegenwoordiging van vrouwen in topposities. En dit is West-Europa, dit is België, wij als vrouwen hebben het hier goed. In India is verkrachting en geweld tegen vrouwen schering en inslag. In Saudi-Arabië hebben vrouwen zo goed als geen rechten en in Rusland word je sinds kort niet meer strafrechterlijk vervolgd als man indien je je vrouw slaat. Feminisme staat voor gelijkheid tussen man en vrouw. Gelijkheid van keuzes en kansen. Geen excuus om mannen te demoniseren, geen excuus om mannen te haten. Feminisme is een samenwerkingsproject, met een inclusief karakter, we gaan er allemaal op vooruit met gelijkheid tussen geslachten. De vrouwendag is voor mij vooral een dag van reflectie en dus dacht ik aan de vrouwen die geen toegang kregen tot onderwijs gewoonweg omdat ze vrouw waren. Vandaag dacht ik aan de geboren meisjes die achtergelaten werden omdat ze een meisje waren en geen jongen. Vandaag dacht ik aan de meisjes die stiekem houtbewerking willen studeren. Ik ben dankbaar voor een dag als vandaag. Tegelijkertijd vind ik het ook spijtig dat dit nodig is om de aandacht te vestigen op vrouwenrechten. Ik hoor en lees vaak dat feminisme aanstellerij en hysterisch gedrag is. "Vrouwen hebben toch dezelfde rechten en dezelfde vrije keuzes als mannen, toch?" is vaak het argument. Maar die zien het volledige plaatje niet, en eerlijk gezegd ontkennen ze met zo een uitspraken het leed van miljoenen vrouwen. De sufragettes draaien zich om in hun graf bij zo'n uitspraken. Er moet wel enorm veel beweging zijn op die kerkhoven dezer dagen, spijtig genoeg niet de plaats waar dat nog iets uitmaakt. Izaskun Lismont STANDPUNT ‘AFSCHAFFING FM BRUSSEL’
JONGSOCIALISTEN BRUSSEL & JONGSOCIALISTEN VUB “De Brusselse identiteit krijgt een ferme deuk” Groot was de verontwaardiging bij Jongsocialisten Brussel en VUB toen bekend werd gemaakt dat de Raad van Bestuur van de vzw Vlaams-Brusselse media de radiozender FM Brussel zal opdoeken onder het mom van ‘herstructurering’. Samen met de krant Brussel Deze Week, de site brusselnieuws.be en televisiezender TV Brussel is ze hét instrument om de Nederlandstalige Brusselse bevolking te bereiken. Vooral voor de Brusselse jeugd is de afschaffing een klap in het gezicht. De alternatieve muziek van de zender galmt door menige studentenradio’s. En zeker nu, tijdens de examens. “De zender is één van de weinige die niet alleen zorgde voor kwalitatief hoogstaand nieuws over onze hoofdstad voor Nederlandstaligen, maar het is in de eerste plaats een platform waar alternatieve muziekstijlen op de voorgrond komen. Mede door de input van vele jonge vrijwilligers die zo de Brusselse identiteit mee vormgaven”, zegt Jan Brumagne, voorzitter van Jongsocialisten Brussel. “Deze identiteit kwam ook op de voorgrond door hun aanwezigheid op talrijke evenementen met hun befaamde bus en de ondersteuning van muzikaal talent. Het is een sterk merk, niet alleen door het geweldige logo, maar ook door de hele gemeenschap die er achter staat. Het is één van de positiefste uithangborden van de Vlaamse Gemeenschap in de hoofdstad.” "Daarnaast worden zeven mensen op straat gezet, binnen een organisatie met in totaal zeventig werknemers. Dat terwijl Michel Tubbax, die de leiding neemt over de fusie tussen de onlinedienst, de radiodienst en de televisiezender, bij zijn aanstelling verklaarde dat het niet tot ontslagen zou komen. Ten En we verliezen hiermee een belangrijk opstapje voor beginnend radiotalent. Denk maar aan Eva Daeleman bijvoorbeeld, die nu aan de slag is bij MNM, of Xavier Taveirne van Radio Één: zij zijn begonnen bij FM Brussel”, zegt Jacob Warris, voorzitter van Jongsocialisten VUB. “De Raad van Bestuur zegt dat de afschaffing onder andere het gevolg is van geldtekort, maar dit staat volledig los van de waarheid. FM Brussel maakte in de laatste jaarrekening weliswaar verlies, maar samen met Brussel Deze Week en TV Brussel kon er wel een positief resultaat voorgelegd worden. Daarenboven moest er maar een half procent van het tot ale budget bespaard worden.” “De afschaffing van de zender is totaal de verkeerde beslissing en staat, samen met de wissel in de redactie van Brussel Deze Week, louter in het teken van het marktdenken dat meer en meer het medialandschap overheerst” zeggen de twee voorzitters. “Het uitbouwen van een kwalitatief, Nederlandstalig Brussels media-aanbod dat de verschillende groepen in de hoofdstad verenigt is de enige correcte maatregel die de Raad kan nemen." Natascha Clerinx, lokaal bestuurslid Jongsocialisten
“Bitch moet haar mond leren houden!”. Niet geheel onverwacht was die uitspraak aan mij gericht. Toegegeven, ik ben geen doetje. Op professioneel maar ook op persoonlijk vlak stel ik hoge eisen aan mezelf en mijn omgeving. Dat gecombineerd met een grote dosis van mijn oma’s koppigheid, zorgt ervoor dat ik niet op mijn mond gevallen ben. “Bitch” is dus zeker geen onverwachte uiting aan mijn adres. Het hoort er zelfs bijna bij wanneer je als vrouw voluit voor je carrière gaat. Het daaropvolgende compliment van” Lelijke, dikke trut. Geen wonder dat ze geen vent kan krijgen,” deed me toch even de wenkbrauwen fronsen. Ik ken veel kritische mannen, die al evenmin op hun mond gevallen zijn. Zij worden nooit bitches genoemd, eerder de leiders van morgen of de scherpe geesten van de toekomst, efficiënt en dominant. Bovendien zijn ze vaak vaders, liefhebbende partners, behulpzame familieleden of gewoon mensen die voor hun vrienden door het vuur gaan. Waarom zouden mijn dominantie en intellect dan een probleem moeten vormen voor mijn privé- en professioneel leven? De dagen erna ging het van kwaad naar erger. Op Twitter werd Kathleen van Brempt met de grond gelijkgemaakt na een debat over de Brexit. Haar stem had blijkbaar een hoog Tel Sell-gehalte. Wat dit met de Brexit te maken heeft, weet ik nog steeds niet. Net zoals ik niet begrijp wat Maggie De Blocks uiterlijk te maken heeft met haar capaciteiten als minister. Of hoe de borstomtrek van Meyrem Almaci iets zegt over haar voorzitterschap van Groen. Toen ik vanuit de Vrouwenraad de vraag kreeg om een stuk te schrijven voor de blog, had ik dus zeker genoeg inspiratie. Toch heb ik lang vertwijfeld naar een blanco Word-bestand zitten staren. Ik twijfelde. Niet omdat de beweging en haar feministische boodschap me niet aanspreken, maar omdat ik besefte dat ik me nooit voldoende vrouw heb gevoeld om over vrouwenzaken mee te mogen spreken. Het vrouw-zijn is, in onze maatschappij, zo gebonden aan regels dat ik verbaasd ben dat niet meer mensen zich voelen zoals ik. Als vrouw moet je verlegen zijn maar toch open en spontaan. Lief en flirterig, maar ook serieus. Zedig maar niet preuts, nooit dominant maar wel moederlijk leidend… (voeg hier je eigen contradictorisch gedragskenmerk in). Ik dacht terug aan de uitspraak die al deze bedenkingen op gang bracht en besefte dat ik nog een heel lijstje heb van zulke uitingen aan mijn adres. Beschrijvingen die me niet alleen zeggen hoe ik een vrouw moet zijn maar ook waarom ik er zeker geen (goede) ben:
Toen de Vrouwenraad me vroeg om iets te schrijven voor hun blog, dacht ik dat ik een alledaags betoog tegen seksisme ging voeren. Hoe meer ik nadacht over wat feminisme nu echt voor me betekende, hoe meer ik door kreeg dat de beweging meer is dan de strijd voor gelijkheid tussen mannen en vrouwen alleen. Feminisme is boven alles een vorm van humanisme waarbij gestreefd wordt naar een gelijke behandeling van alle mensen ongeacht hun biologisch geslacht of gender. Ik blijf dus vurig hopen dat de beweging op een dag gewoon overbodig zal zijn. Hopen op een dag dat borsten, vagina of penis niet meer gekoppeld worden aan een opgelegd gedragspatroon. Er is niks mis met gewoon Natascha zijn. En Natascha kan hard en scherp zijn op professioneel vlak. Maar vervang de woorden efficiënt en dominant niet door het woord bitch, omdat de persoon Natascha toevallig een vrouw is. Bron: http://www.beslistfeminist.be/bitch/ Door Nelke Ramael
De VUB beweert dat ze een voortrekkende rol speelt op vlak van gendergelijkheid onder de Belgische universiteiten, maar de mentaliteit op de VUB, en dan vooral tussen de studenten en in het kringleven, is niet altijd zo progressief als de VUB doet uitschijnen. Sommige doop- en kringactiviteiten krijgen al snel een vrouwonvriendelijk kantje. Vier meisjes getuigen over hoe het is om als meisje deel te nemen aan het kringleven op de VUB. Alle vier werden ze gedoopt bij verschillende kringen. “Het lelijke aan heel die situatie is dat niemand deze seksistische mentaliteit in vraag stelt en omdat er zo’n mentaliteit heerst is het makkelijk om eraan mee te doen”, getuigt één van hen. Miss Marleentje Miss Marleentje is één van de activiteiten die het best de mentaliteit van objectivering in het kringleven op de VUB weergeeft. Het verloopt als volgt: de missverkiezing vindt plaats tijdens de jaarlijkse inval van MeSaCoSa (de kring van de studenten Kinesitherapie en Lichamelijke Opvoeding, nvdr). Die wordt georganiseerd tijdens een zogezegd verplichte les die door de faculteit wordt ingepland in het lessenrooster. Amber moest die missverkiezing ook ondergaan op haar eerste dag aan de VUB. Ze vertelt me dat zij en haar medestudenten een ongelofelijk moeilijk turnparcours moesten afleggen. Tijdens de laatste tien minuten van die les stormde er plots een horde mensen binnen die boven op de tribune kwamen staan . “Ik voelde me zo bekeken”, zegt ze. Daarna begon de befaamde missverkiezing. Alle meisjes moesten op een rij gaan staan richting het publiek. De studenten in de tribune bepaalden wie er afviel of net niet door af- of goedkeurend te joelen. Tijdens de tweede ronde, als er al wat meisjes waren afgevallen, moesten de overgebleven meisjes zo sensueel mogelijk dansen om in de verkiezing te kunnen blijven, waarna het publiek weer bepaalde wie mocht blijven en wie niet. Tijdens de derde ronde moesten de meisjes die nog in de wedstrijd zaten een speciale kwaliteit laten zien, bijvoorbeeld een turnoefening. Uiteindelijk bleven er nog drie meisjes over die dan als finale een lapdance moesten doen bij de doopmeester. Dan koos het publiek de winnaar. Zij mag heel het jaar Miss Marleentje genoemd worden. “Eerst begreep ik niet goed wat er aan de hand was”, zegt Amber, “daarna voelde ik me gewoon rot. Ik voelde me zo al onzeker omdat het de eerste dag van het academiejaar was en dan werden we nog eens onderworpen aan zo’n vleeskeuring.” Gelukkig heeft Amber’s eigen klas nooit belang gehecht aan deze missverkiezing. “Het meisje dat dit jaar Miss Marleentje was heeft de wedstrijd wat onnozel gemaakt en niet serieus genomen, waardoor ze ook er totaal niet voor werd veroordeeld. Ze heeft er zich niks van aangetrokken.” Amber vertelt me dat er in hun jaar een vrouwelijke praeses was, waardoor er ook een mannelijke verkiezing werd gehouden. Maar normaal gezien is het enkel een missverkiezing voor de meisjes, terwijl de jongens de turnzaal moeten opruimen. “Ik kan me wel voorstellen dat als je onzeker bent over je lichaam en je al in de eerste ronde wordt uitgejouwd, je nog meer onzekerheid kweekt met zo’n activiteiten”, zegt ze. De ‘Miss Marleentje’ activiteit staat gepland in het rooster als verplichte les, waardoor alle studenten van de eerste bachelor Kinesitherapie en Lichamelijke Opvoeding hieraan mee moeten doen. Dus ook diegenen die niet kiezen voor het kringleven en geen intentie hebben om zich te laten dopen. Het feit dat dit zo kan worden ingepland komt doordat de faculteit hiervoor meewerkt met de facultaire kring. Zij plannen elk jaar de activiteit in het lessenrooster zonder zich daar blijkbaar veel vragen bij te stellen. Ik nam contact op met het secretariaat van de faculteit Lichamelijke Opvoeding en Kinesitherapie en zij benadrukten dat wanneer studenten vinden dat er grensoverschrijdend gedrag plaatsvindt tijdens de inval en de missverkiezing, ze dit in de eerste plaats zeker moeten melden aan het praesidium van MeSaCoSa, dan aan de faculteit en anders bij het meldpunt. Ze vinden dat het zeer ongepast is om vanuit de faculteit tussen te komen in studentikoze activiteiten, zolang er geen klachten zijn. Die zijn er tot nu toe ook niet geweest. De faculteit meldt dat “indien er een student(e) zou zijn die de Marleentje-verkiezing op een slechte manier ervaren heeft en geen gehoor zou vinden binnen de kring, de vertrouwenspersonen van de faculteit uiteraard bereid zijn om hierin een bemiddelende rol te spelen.” "Ik voelde me zo bekeken" Popoll Een andere activiteit in het kringleven van de VUB die aandacht vereist, is de jaarlijkse Popoll. Dit is, net zoals Miss Marleentje, een verkiezing maar dan over alle facultaire en regionale kringen heen. In die verkiezing zijn er verschillende categorieën, die de gebeurtenissen in het kringleven van dat academiejaar samenvatten. Hier wordt onder andere ‘beste TD van het jaar’, ‘slechtste TD van het jaar’, ‘beste schacht(in) van het jaar’ en ‘beste café van het jaar’ gewonnen. Maar ook hier wordt bepaald wie ‘pretslet’, ‘manhoer’, ‘beste tetten’ en ‘paardenlul’ wint. Olivia herinnert zich het moment nog levendig dat ze tot ‘pretslet van het jaar’ werd uitgeroepen. “Ik moest al mijn moed bijeenrapen om mijn winst te gaan aanvaarden. Toen ik op het podium was geklommen en mijn schaamte had weggemoffeld, begon de genomineerde student voor ‘manhoer van het jaar’ me te kussen en betasten zonder toestemming.” Ze vertelt dat heel die situatie haar enorm geraakt heeft. “Ik heb me toen sterk gehouden, maar vanbinnen was ik gebroken.” Niemand beseft hoeveel impact zoiets heeft. Mensen vergeten gewoon dat je een persoon bent. Je wordt gereduceerd tot een begrip. Iedereen zag me als ‘pretslet’, en niet meer voor wie ik echt was.” Omdat Olivia nu bekend stond op de VUB als ‘slet’ voelde ze zich in de gaten gehouden en had ze het gevoel dat ze moest oppassen bij elke actie die ze ondernam. “Ik heb in het tweede semester van mijn eerste jaar veel minder gedronken omdat ik wist dat ik beoordeeld zou worden. Ik had het gevoel dat mensen aan het wachten waren totdat ik iets fout deed”, zucht ze. Het zogenaamde slutshaming waar Olivia mee te maken had op de VUB, komt volgens haar niet enkel voort uit ‘jongenspraat’. “Ik heb het gevoel dat veel meisjes elkaar bombarderen tot ‘slet’ om hun eigen daden te verbergen en de aandacht op andere te vestigen. Als je als slet wordt bekeken is het moeilijk om hiervan af te geraken.” Het stoort haar dat jongens en meisjes in het uitgaansleven op de VUB en elders niet gelijk worden behandeld. “Als een jongen een meisje verovert, is dat een overwinning voor hem en krijgt hij prestige. Een meisje wordt veel sneller met de grond gelijk gemaakt.” Dit kan Ella, een andere studente van de VUB, bevestigen. “Eenmaal je hier op de VUB als slet gekend staat, raak je er niet meer vanaf.” Ook Laura, die schacht was bij Solvay, voelt die druk sinds ze gedoopt is op de VUB: “Ik zorg ervoor dat ik niets fout doe, zodat anderen geen reden hebben om me te beoordelen.” "Hij begon me te kussen en betasten zonder toestemming" Solvay Van alle facultaire kringen op de VUB, komt Solvay het meest extreem uit de hoek als het aankomt op seksistische praktijken. Elk jaar organiseren ze Erotica TD, één van de grootste TD’s op de VUB. Hier stellen ze hun schachten tentoon aan het studentenpubliek en laten ze hen deelnemen aan een Wet T-shirt contest. Eerst voeren ze de schachten dronken door met hen drankspelletjes te spelen in hun kringlokaal. Ze geven hen een wit T-shirt en manen de meisjes aan om hun beha uit te doen. Dat hebben ze dit jaar veranderd, omdat er te veel reactie tegen gekomen was. De meisjes mochten voor de eerste keer hun beha wél aanhouden. Ze moeten de T-shirts wat kapot scheuren en daarna klimmen de schachten op het podium waar ze sensueel moeten dansen voor het publiek. Het bestuur van Solvay kiepert dan bekertjes koud water over het hoofd van de schachten, zodat alle lichamelijke vormen goed zichtbaar zijn. Ze zeggen dat het publiek het hele spektakel niet mag filmen, maar in de praktijk gebeurt het toch. Als er een winnaar wordt gekozen, is dit het meisje dat het sensueelst heeft gedanst. Normaal gezien is er ook een Wet boxer contest speciaal voor de jongens, maar vorig academiejaar is die niet doorgegaan. Ook tijdens de schachtentocht van Solvay gebeuren er dingen waar vraagtekens bij gesteld kunnen worden. De schachten moeten een bepaalde handeling uitvoeren die ‘roeien’ wordt genoemd. Tijdens dit ‘roeien’ moeten de mannelijke schachten met hun penis bloot tegenover elkaar gaan staan terwijl de vrouwelijke schachten tussen hen in op de grond zitten. Daarna pakken ze de penissen van de jongens vast en roeien ze deze letterlijk in rondjes. “Ik vond het ook erg voor de jongens, dat ze daar zo met hun penis moesten staan”, zegt Laura, die bij Solvay gedoopt is. Normaal is dit enkel bedoeld voor de schachten van Solvay, maar een van de schachtentemmers heeft dit jaar de plaats van een mannelijke schacht ingenomen, zodat een van de meisjes met de penis van haar schachtentemmer moest roeien. Niemand is toen tussenbeide gekomen, om de jongeman op zijn plaats te wijzen. Pas toen ze achteraf aan het huilen was, zijn er mensen haar komen troosten. Mooie borsten Ook Ella, die al enkele jaren geleden gedoopt is, merkt dat er een mentaliteit van objectivering heerst in het kringleven van de VUB: “Het feit dat je ervoor moet zorgen dat je op TD altijd wel een vriendin in de buurt hebt waarnaar je kan vluchten als er weer eens een man ongevraagd tegen je aan begint te schuren zegt al veel.” Ze stoort zich ook aan de opmerkingen die jongens geregeld maken zoals dat je ‘geen reden moet hebben om te stressen voor je mondeling examen, want je geraakt er wel door als je een kort rokje aandoet’. Na haar doop zijn er ook jongens naar haar toe gekomen om haar te feliciteren met haar lichaam en haar mooie borsten (de facultaire doop bestaat uit een toneelstuk waarbij alle schachten naakt moeten optreden, nvdr). “Op dat moment voel je je niet meer gewaardeerd omwille van je persoonlijkheid of intelligentie, maar enkel om je lichaam. Ik voelde me echt walgelijk daarna. Ik denk niet dat die jongens beseffen hoe ze sommige meisjes zich laten voelen”, vertelt ze. Olivia heeft ook last gehad van opmerkingen op sociale media. Op de Confessions-pagina van de VUB (een Facebookpagina waar anoniem bekentenissen worden geplaatst, nvdr) is ze enorm gekleineerd geweest. Ze werd uitgescholden en kreeg verwijten naar haar hoofd geslingerd, omdat ze de reputatie van een slet had. “Wat ik toen wel enorm apprecieerde is dat heel veel mensen voor mij zijn opgekomen en me gesteund hebben. Hierdoor voelde ik me toch iets minder slecht. Na een tijd beginnen mensen je ook te kennen en merken ze dat er meer in je zit dan enkel de reputatie van ‘slet’. Al deze gebeurtenissen en die mentaliteit van objectivering hebben ertoe bijgedragen dat ik minder actief ben geworden in het kringleven. Ik wou vooral weg uit die negatieve omgeving”, vertelt Olivia nog. “Wel wist ik hierdoor meteen wie mijn echte vrienden waren, op wie ik kon steunen en uiteindelijk ben ik veel sterker uit de hele situatie gekomen.” Dopen Olivia, Ella en Laura zeggen geen spijt te hebben dat ze zich hebben laten dopen. “Het concept vind ik echt prima,” zegt Ella, “maar het is spijtig dat het soms zo seksistisch moet zijn.” Laura vertelt dat ze op haar doop voor de grap ‘verkracht moest worden’. “Ik was hier totaal niet mee akkoord, want verkrachting is niet om mee te lachen. Ik heb geprotesteerd tegen het bestuur maar ze dreigden dat ik hierdoor mijn klak niet zou krijgen. Uiteindelijk heb ik een compromis gesloten met de schachten die me voor de grap op het podium moesten verkrachten dat ze me niet gingen aanraken en dus heb ik het toch moeten doen.” Ook vertelt Laura dat ze een grote druk voelde om de strip mee te doen (in elke facultaire doop wordt er een scène verwerkt waarbij een beperkt aantal schachten een striptease uitvoeren. Er is zowel een mannen- als vrouwenstrip, nvdr). “Ik weet niet of ik me nog had laten dopen als ik had geweten wat er mij te wachten stond,” zegt ze. “Ik ben echt niet trots op de dingen die ik heb gedaan. Het voelt alsof ik een stuk van mijn waardigheid ben verloren.” Net zoals Ella, kreeg ook Laura na haar doop felicitaties over haar lichaam. “Ik voelde me toen echt slecht omdat ze zich enkel baseerden op mijn uiterlijk.” Olivia vindt het spijtig dat de dopen bijna een missverkiezing zijn geworden: “Op de doop moet je geil zijn en een mooi lichaam hebben, anders ben je een ‘vies wijf’. Het hele idee van de doop wordt hierdoor onderuit gehaald.” “Ik ben er als meisje ook schuldig aan” Natuurlijk worden hier enkel de extreme kanten van het studentenleven in dit artikel belicht en is het kringleven van de VUB niet meer doordrongen met grensoverschrijdend gedrag dan op andere universiteiten. Het kringleven is er vooral om plezier en vrienden te maken en zal dat ook altijd blijven. “Bij vele activiteiten waar je aan deelneemt als schacht is er geen verschil tussen wat de vrouwelijke of mannelijke schachten moeten doen. “De jongens moeten vaak zelfs meer drinken tijdens schachtenactiviteiten”, zegt Laura. Ella wil nog benadrukken dat er gewoon eens aandacht moet worden besteed aan de soms wat seksistische kant van het kringleven, omdat er niet bij wordt stilgestaan wat voor invloed sommige daden kunnen hebben op het zelfvertrouwen van meisjes. “Het lelijke aan heel die situatie is dat niemand deze mentaliteit in vraag stelt en omdat er zo’n mentaliteit heerst is het makkelijk om eraan mee te doen. Ik ben er, als meisje, zelf ook schuldig aan. Ik ben ook naar Miss Marleentje gaan kijken, ik ben ook naar de dopen gaan kijken en ook ik heb commentaar gegeven op de lichamen die passeerden”, vertelt Ella. “Toen dacht ik daar niet verder over na, omdat die ruimte ook niet gecreëerd werd. Het is voor iedereen de normaalste zaak van de wereld.” De namen die in het artikel gebruikt werden zijn fictief om de anonimiteit van de studenten te bewaren. De namen zijn bekend bij de redactie. Naar aanleiding van de terreuraanslagen van gisterenacht in Orlando schreef ondervoorzitter van JS VUB, Tiffany Van den Abeele, het volgende korte berichtje. Onze gedachten zijn bij de familie en vrienden van de slachtoffers #loveislove
------------------------------------------------------------------------------------------ "Gay Pride was not born out of the need to celebrate being gay, but for our right to exist without prosecution. So maybe instead of wondering why there isn’t a Straight Pride month or movement, straight people should be thankful they don’t need one." - unknown Last night, a man killed at least 50 men and women in a gay night club in Orlando. 53 people are injured. Apparently this is the worst mass shooting event in US history. June is Pride month, lgbt people were celebrating their sexuality and this one man just fucking killed 50 of us because "he got angry when he saw two men kissing". This is a pure hate crime. Love is not a crime. When I was at the zoo a few days ago, I heard some kids yell "homo, homo" to bully another child. Why do people hate us so much? Love is not a crime. I'm so fucking sad. And angry. And tired. Leave us the fuck alone. My heart is broken. Love is not a crime. Jongeren worden vandaag op meerdere vlakken gestraft door de ideologische keuzes van de regering-Michel en de regering-Bourgeois. De jongerenwerkloosheid in steden als Brussel en Antwerpen is torenhoog, maar de beloofde en dure jobgroei blijft uit. Bovendien staat het, nog voor we op de arbeidsmarkt terechtkomen, reeds vast dat we langer moeten werken voor een lager pensioen. Daarnaast is de woonbonus afgeschaft, de inschakelingsuitkering afgenomen, worden werkervaringsprojecten afgeschaft is de broodnodige onderwijshervorming afgevlakt en wordt het inschrijvingsgeld voor hoger onderwijs verhoogd. Het is duidelijk: jongeren zijn de klos van ‘de kracht van verandering’. Wij zijn op dit moment degenen die de belastingontduikers financieren.- Jaro Verberck
Dure jobgroei valt tegenVorig jaar organiseerden we met Jongsocialisten VUB een debat over jongerenwerkloosheid. Het feit dat er vandaag meer dan 1 op 4 jongeren in Brussel zonder job zit, vonden we een te groot issue om zomaar te laten passeren. Ondanks dat er door deze regering een aantal goede maatregelen werden genomen, zoals de vermindering van de sociale bijdragen voor de doelgroep van jonge werknemers, wordt er nog te weinig gedaan. Jongeren die afstuderen, zeker die met een migratieafkomst, zullen het moeilijk hebben om een job te vinden. Vandaag zit 26% van de jongeren in Brussel zonder baan. Antwerpen, waar N-VA-voorzitter Bart De Wever de plak zwaait, stak Brussel onlangs voorbij: 27% van de afgestudeerde jeugd is er werkloos. Bart De Wever beloofde voor de verkiezingen van 2014 meer jobs en een daling van de lasten op arbeid om het probleem van de jongerenwerkloosheid aan te pakken. Het is nu juni 2016. Wat zien we? Van die daling van de lasten op arbeid is zeer weinig in huis gekomen. Over het aantal jobs die zouden worden gecreëerd, horen we constant tegenstrijdige berichten. De ene keer is het 60.000 jobs tegen 2021; en als het wordt berekend door het Planbureau zouden het er 45.000 zijn. Tegelijkertijd worden ook de kosten van deze jobcreatie niet meegerekend. Het zou de regering meer dan 6 miljard euro kosten om die 45.000 banen te creëren, waardoor er nog meer zal moeten worden bespaard. Langer werken voor een lager pensioenNog voor jongeren op de arbeidsmarkt terechtkomen, staat het reeds vast dat ze langer gaan moeten werken voor een lager pensioen. De vooruitzichten zijn somber en het pessimisme overheerst. In een onderzoek van socioloog Mark Elchardus uit 2013 zien we dat bijna 90% van de Belgische twintigers en dertigers vreest voor een daling van de werkgelegenheid, voor meer druk op de sociale zekerheid en voor lagere pensioenen. Zo’n 79% van diezelfde groep vreest dat men alsmaar langer zal moeten werken. Dat laatste is alvast uitgekomen. De wettelijke pensioensleeftijd werd door deze regering verhoogd naar 67 jaar. Niet omdat de vorige generaties potverteerders zijn geweest, wel omdat het beleid die keuze heeft gemaakt. Er bestaan nochtans alternatieven voor het financieringsvraagstuk van de toekomstige pensioenen: meer tewerkstelling, meer vraagstimulering en een alternatieve financiering van onze sociale zekerheid. Maar deze beleidsopties vinden geen gehoor bij de regering-Michel. Enkel langer werken is een optie. Mijn grootvader is op dit moment 67 jaar. Zijn rug en knieën gaan al jaren niet meer mee. Ik zie hem al geruime tijd niet meer in staat om elke ochtend vanuit Mechelen naar Brussel te sporen om daar te gaan werken. De waarheid is dat het niet noodzakelijk is om de (wettelijke) pensioensleeftijd op te trekken. Het is een louter ideologische keuze die de huidige regeringsploeg maakt. Sp.a stelde tijdens de verkiezingen van 2014 voor om ons pensioenstelsel op een andere manier te bekijken. Hun voorstel hield in dat iedereen een loopbaan van 42 jaar zou moeten doorlopen alvorens recht te hebben op een volledig pensioen. Dat zou ervoor zorgen dat iedereen even lang moet werken, wat transparanter en eerlijker is. Het werd trouwens berekend dat onze pensioenen betaalbaar zouden blijven als iedereen een loopbaan van 42 jaar zou doorlopen. Daar hangt natuurlijk ook aan vast dat de teller moet blijven doorlopen in geval van ziekte en/of indien men voor een kind moet zorgen en dat men daarvoor dus niet gestraft wordt. Jammer genoeg zien we veel hypocrisie bij de meerderheidspartijen. Meryame Kitir (sp.a) diende onlangs in de federale Kamer een amendement in om de pensioenleeftijd van parlementsleden gelijk te trekken met de pensioenvoorwaarden van werknemers. Dit werd door de voltallige meerderheid weggestemd onder het mom dat ‘dit niet de gepaste manier is en niet de gepaste omstandigheden zijn’. Om de pensioenleeftijd voor gewone werknemers drastisch te verhogen, waren de omstandigheden blijkbaar wel gunstig genoeg. Ondanks de verkiezingsbelofte van elke meerderheidspartij om de wettelijke pensioenleeftijd op 65 te houden. Woonbonus afgeschaftNiet alleen zullen we met zijn allen langer moeten werken, ook het ouderlijke huis verlaten zal een flink stuk duurder uitvallen nu de woonbonus is afgeschaft. Jonge gezinnen die een appartement of een huis willen kopen of bouwen, zullen veel dieper in de buidel moeten tasten met deze maatregel. Inschakelingsuitkering afgenomenTerwijl er vandaag een torenhoge jeugdwerkloosheid is, krijgen jongeren tegelijkertijd een klok opgelegd om een job te vinden. Binnen de drie jaar nog geen job gevonden? Sorry, maar dan krijg je ook geen inschakelingsuitkering meer. Deze maatregel werd door de liberalen naar voren geschoven en uitgevoerd onder de regering-Di Rupo. Jongsocialisten heeft zich steeds stevig verzet tegen deze maatregel. Ook Elio Di Rupo keerde onlangs op zijn stappen terug; hij verklaarde dat de beperking in de tijd van de inschakelingsuitkering een foute beslissing was. Jongeren zonder diploma zouden een prioriteit moeten zijn, maar ze worden dubbel gestraft. Ze hebben geen diploma en krijgen geen uitkering. Opnieuw is dit een ideologische keuze: we glijden steeds meer af naar een sociale verzekering met minder solidariteit; enkel wie bijgedragen heeft maakt kans. Als je de middelbare school trouwens verlaat zonder diploma en je bent jonger dan 21 jaar, krijg je helemaal géén inschakelingsuitkering. Jongeren zonder diploma zijn vandaag met voorsprong de zwakste groep in onze (universitair) diplomagerichte samenleving. Deze groep zou een prioriteit moeten zijn, maar deze jongeren worden dubbel gestraft. Ze hebben geen diploma en krijgen geen uitkering. Opnieuw is dit een ideologische keuze: we glijden steeds meer af naar een sociale verzekering met minder solidariteit; enkel wie bijgedragen heeft maakt kans. Werkervaringsprojecten afgeschaftMattias Diependaele (N-VA) roept in het Vlaams Parlement herhaaldelijk de oppositie en sp.a in het bijzonder toe dat ‘gratis niet bestaat’. Het is een erg selectief verwijt. Want tegelijkertijd zien we dat zijn partijgenoot en Vlaams minister van Werk en Economie Philippe Muyters de werkervaringsprojecten afschaft en ze vervangt door gratis stages. Deze werkervaringsprojecten waren nochtans een ideale opstap voor jonge werknemers om hen een eerste werkervaring te laten beleven, mét verloning. Maar die wordt dus naar de prullenmand verwezen. Gratis bestaat dan toch voor rechts. Zolang de werkgevers ervan kunnen genieten, althans, in de vorm van gratis arbeidskrachten. Ze noemen dit ook wel eens ‘uitbuiting’. Onderwijshervorming afgevlaktOnder de vorige Vlaamse regering-Peeters II werden er hervormingen aangekondigd in het onderwijs. Die zijn broodnodig: de huidige watervalstructuur heef lange tijd goed gewerkt en zorgde er voor dat ons onderwijs werd aangeschreven als één van de beste van Europa, maar vandaag blinkt ons huidige ASO-TSOBSO-systeem vooral uit in elitarisme. Het is een systeem waarin neergekeken wordt op iedereen die een lagere opleiding volgt. Het onderwijsakkoord van de vorige legislatuur, waar de huidige regeringspartijen CD&V en de N-VA deel van uitmaakten, was een goede oplossing om ons onderwijs terug concurrentieel te maken met andere EU-landen. Het gaf elke student de kans om zijn of haar interesses te volgen. In plaats van af te vloeien naar een ‘lagere’ richting zouden slechter presterende leerlingen meer ondersteund en specifieker begeleid worden. De recent aangekondigde onderwijshervorming is slechts een eerste stap naar een échte hervorming. Het is jammer om vast te stellen dat de ASO-TSO-BSO-schotten mogen worden behouden. Op deze manier bestendigt de Vlaamse regering het elitaire karakter van de ASO-richting door scholen de optie te bieden zich enkel toe te spitsen op de voorbereiding naar hoger onderwijs. Van een eliteschool gesproken. Een echte onderwijshervorming is nochtans broodnodig nu we gezien hebben dat zelfs de partij van minister van Onderwijs Hilde Crevits, de CD&V, het woord ‘geletterdheid’ niet eens correct kan spellen. Dit is een gemiste kans. Vooral de schoolverlaters zonder startkwalificatie zijn de klos. De Vlaamse regering slaagt er niet in de ongekwalificeerde uitstroom significant terug te dringen en lijkt daar niets aan te willen doen Inschrijvingsgeld verhoogd Niet alleen komt de grote onderwijshervorming er niet, de minister van Onderwijs Hilde Crevits verhoogde ook in één klap het inschrijvingsgeld voor het hoger onderwijs met 270 euro. De universiteiten, die geplaagd worden door een waanzinnige besparingsideologie, moeten het nu met nog minder middelen stellen. De rectoren moeten al jaren creatief omspringen met de beperkte middelen. Zo moest Paul De Knop, de vorige rector van de VUB, obligaties uitschrijven om de koten van de VUB te moderniseren. Met alleen overheidsgeld zou dit niet kunnen. Het is een fout signaal dat universiteiten privaat geld moeten aanschrijven om te kunnen blijven draaien. Zo komt het Vrij Onderzoek in gevaar. Dat mogen we nooit laten gebeuren. Jongeren financieren belastingontduikers Het valt te betreuren dat de regeringen-Michel en -Bourgeois de keuze maken om jongeren niet te ondersteunen. Ze doen in feite zelfs meer dan dat. Ze ontnemen de kansen om werkervaring op te doen, geven geen enkel perspectief op beterschap en vallen ons persoonlijk aan door het inschrijvingsgeld te verhogen. Tegelijkertijd krijgen we te horen dat er miljarden Belgische euro’s in Luxemburg, Zwitserland en Panama staan, maar dat daar niet aan geraakt wordt. In de plaats besparen ze op onderwijs en op jongeren. Wij zijn op dit moment degenen die de belastingontduikers financieren. Wij zijn degenen die gestraft worden door ideologische keuzes die deze regering maakt. De Belgische jeugd is kwaad op dit beleid. En gelijk hebben ze. Bron: http://jongsocialisten.be/standpunt/jongeren-gestraft-door-ideologische-keuzes |
AuteurAf en toe worden hier losse gedachten gepost die mijmeren, of opiniestukken, die zijn alvast gestructureerder. Archieven
Oktober 2017
Categorieën |